Dag 20: Van Kljuc via het verborgen dal naar Jajce

Een fietsreis zoals we die nu maken over de Balkan is soms ook een tijdreis. Soms ben je gewoon in de 21e eeuw, maar vaak ook heb je het idee dat je in een ander, vroeger tijdperk terecht bent gekomen. Vandaag was zo’n dag. Daarover verderop meer.

De dag startte stralend en we verheugden ons op het ‘uitstekende ontbijt’ dat ons hotel ons zou serveren (volgens de reviews). Dit bleek nogal tegen te vallen. We konden kiezen uit omelet en omelet en kregen dus een omelet met 1 plakje tomaat, 1 plakje komkommer en een sneetje oud witbrood…. Tsja, daar kun je natuurlijk niet een dag op fietsen. Gelukkig was de uitgang van het hotel ook de ingang van de supermarkt, dus daar kochten we wat krachtvoer bij die we op ons kamer opaten. Zo gingen we dus toch goed gevoed op pad. Bijzonder vandaag was dat we voor het eerst door het Servische deel van Bosnië ‘Republika Srpska’ zouden fietsen. Benieuwd wat we daar van zouden merken. We reden eerst over een grotere weg, langs de weg liepen her en der groepjes vluchtelingen. Dit duurde totdat we de grens met ‘Republika Srpska’ bereikten.

Daar stond een post van het Duitse Rode Kruis om de vluchtelingen te verzorgen. Blijkbaar kunnen ze in het ene deel van het land wel verblijven, maar in het andere deel niet? Eenmaal in het Servische gebied bleken de verschillen met het andere deel niet heel groot. Wel leek alles wat ingetogener. Minder bling-bling op de huizen en reclameborden. Wel prima allemaal en niet zo leeggelopen als eerdere stukken waar we doorheen fietsten. En nu uiteraard geen minaretten meer in het landschap maar alleen nog kerken. Wat verder opvalt is dat alle plaatsnaambordjes in het cyrillisch schrift staan, maar dat alle andere teksten langs de weg in latijns schrift staan.

We volgen de rivier de Sana en komen in een Ribnik, wat een echt vissers-centrum blijkt te zijn.

Hier komen veel toeristen op af, die in de rivier aan het vissen gaan. Na Ribnik verlaten we de rivier en klimmen we omhoog om over een pas van 800 meter in het dal van Vrlbjani te komen.

De klim is best zwaar, ook vanwege de warmte en de zon, maar we komen goed boven. Dan volgt er een afdaling, eerst door bossen en struikgewas, maar wat later ook met mooie uitzichten over het dal. Het blijkt hier nog een volledig agrarische samenleving te zijn met kleine boerderijtjes, schuren, kippen, schapen en (veelal oudere) vrouwen en mannen die op het land werken.

Meestal met handwerktuigen. We komen vrijwel geen enkele auto tegen en het dal is ook alleen te bereiken via een van de twee passen die we passeerden. Heel bijzonder allemaal en het lijkt alsof de tijd hier in 1922 is stilgezet en we 100 jaar zijn teruggereisd.

De route die we hebben uitgezet stuurt ons naar de rand van het dal, maar daar is alleen een onverhard pad met kuilen en keien. We eten een hapje en besluiten dus een andere weg te nemen en over de pas aan de andere kant van het dal weer naar de ‘bewoonde wereld’ terug te gaan.

Dit blijkt een pittige rit, want we moeten opnieuw ruim 500 meter omhoog om naar de pas op 940 meter te rijden. Opnieuw nauwelijks verkeer, dus dat is fijn, maar wel hebben last van vliegen die het erg fijn vinden met twee zwetende fietsers mee te reizen. Uiteindelijk bereiken we de pas, waarna we over een grotere weg een stukje afdalen en bij het eerste café dat we tegenkomen aanleggen om wat te drinken en bij te komen. Hierna volgen we de grotere wegen, die gelukkig niet druk zijn. We rijden nog een groot stuk op zo’n 800 meter hoogte en komen langs de stad Mrkonjic Grad dat tegen de heuvels aangeplakt ligt. Met aan de rand een grote glimmende orthodoxe kerk. Waar ze in het ene deel van het land hun geloof tonen met de grootste en mooiste moskeeën met de meeste minaretten, doen ze dat hier met deze vergulde kerk.

Na Mrkonjic Grad dalen we een heel stuk af en komen, rijden weer uit het gebied van Srpska Republica

en komen bij het het grote Plivsko Meer. Dit lijkt een stuwmeer maar is helemaal natuurlijk. Aan het eind eindigt dit meer bij allerlei watervallen en andere meertjes die uiteindelijk door de rivier de Pliva door het stadje Jajce stromen. Jajce is onze bestemming voor vandaag. Voordat we er naartoe rijden eten we nog een hapje in een restaurant aan het meer.

Erg mooi hier. Wel toeristisch, maar omdat er nog niet veel toeristen zijn heel fijn om hier te zijn nu.

Het laatste stukje naar Jajce komen we langs allerlei mooie watervallen en beekjes, met daarop houten hutjes die ooit als watermolens zijn gebruikt.

Erg mooi en sfeervol! Dan komen we aan bij het appartement dat we geboekt hebben. Het echtpaar staat ons al op te wachten en onthaalt ons hartelijk met Slivovice en koffie. Leuk! En een prachtig appartement met terras vlakbij de grote waterval van Jajce.

We rusten wat uit van de lange fietsdag en lopen dan nog een rondje door de stad. Heel anders hier dan in de andere plaatsen waar we waren; erg mooi en toeristisch met ook andere bezoekers dan wij tweeën.