Dag 18: van Bihac naar Sanski Most

Maandag 30 mei

Vandaag weer een mooie fietsdag voor de boeg. We willen naar Sanski Most, zo’n 85 km en 1000hm verder. Het weer is koel, maar zo goed als droog, dus prima om te fietsen. Na het ontbijt pakken we op en fietsen de stad uit. Onderweg rijden we langs de moderne melkfabriek van Meggle, een concern uit Beieren die hier de melk verwerkt. Daarna rijden we direct vanuit het dal van de Una omhoog over een mooi rustig weggetje.

De afgelopen dagen bedacht ik met dat ik de routes die we hier rijden wel erg fijn en relaxt vindt. De vorige jaren in o.a. Roemenië, Moldavië, Oekraïne en Albanië was het vaak minder ontspannend, hetzij door druk verkeer, hetzij door het slechte wegdek. Vaak was het dan een keuze tussen twee kwaden. Tot nu hebben we hier veel mooi geasfalteerde en rustige wegen gehad. 

Het weggetje is nu echter wel erg rustig en verandert al na een paar kilometer in de onverhard pad dat door een donker en onbewoond bos voert. Niet echt prettig fietsen zo over de keien, door de modder door de verlaten bossen….

Als ik even wil plassen waarschuwt Gerry mij vooral niet de bosjes in te gaan, want daar zouden mijnen kunnen liggen. Ik denk, dat valt we mee, maar inderdaad er staan waarschuwingsbordjes her en der langs de weg.

Ik overleef de plaspauze en we vervolgen deze ongezellige weg. Omdat het hele gebied waar we door rijden op de kaart er leeg uitzag, voorzie ik al dat we de hele dag over hobbelpaden door duistere bossen moeten rijden. En dat we dan pech krijgen met een kapotte band of kapot wiel, zonder GSM-bereik……

Gelukkig wordt de weg na 12 kilometer weer verhard en rijden we door twee ’dorpjes met kerk’.

Blijkbaar zijn we nu in een gebied bewoont door Serviërs of Kroaten. Bij een splitsing komen we op een wat grotere weg met een herberg op de kruising. We nemen de kans waar voor een kop koffie. De herbergier ontvangt ons hartelijk met wat woorden in het Duits. Hij neemt de bestelling op en roept dan zijn vrouw, die voor ons koffie gaat zetten. De herbergier zelf gaat op bank liggen om even uit te rusten. De kroeg is verder het toonbeeld van ‘gezellige rommeligheid’ met verschillend meubilair in diverse staat van ouderdorm en verval. Dan wijst Gerry me op een kalender met Tito op de foto. Het is een kalender uit 2021 volledig gewijd aan Tito en de SFR (socialistische federale republiek) Jugoslavija. Veel mensen verlangen terug naar de tijd van Tito, maar dat er jaarlijks nog kalenders worden uitgebracht wist ik niet. Bijzonder om dat hier in deze kroeg te zien.

De herbergier en zijn vrouw hebben twee zonen, waarvan er een in Minden (Duitsland) werkt. Als de andere zoon langs komt blijkt hij geen brood te hebben meegenomen, terwijl zijn moeder dat wel gevraagd had. Helaas stuurde zij per ongeluk haar appje naar de zoon in Minden…

We vervolgen onze weg, nu over een mooie, brede asfaltweg met weinig verkeer en alleen mooie geleidelijke hellingen. Heerlijk fietsen zo! Wel is dit gebied dat oorspronkelijk door Serviërs werd bewoond nu grotendeels verlaten. We zien een paar mooie kerkjes maar verder heel veel lege en vervallen huizen en ook een wat groter dorp dat helemaal leeg lijkt.

We rijden geleidelijk aan steeds hoger door een leeg, bebost gebied, maar dalen dan weer af naar een zo te zien vruchtbare vallei.

Hier ligt ook een groter dorp ‘Lusci Palanka’. Van de ooit 1.000 inwoners zijn er nu nog zo’n 200 over. Dus ook hier verval en leegstand allom.

Gelukkig is het café nog wel open, zodat we een hapje te eten kunnen krijgen. De uitbaatster doet de grill aan en maakt Cevapi voor ons. Een soort Bosnische hamburger, met grote stukken gebakken brood en daartussen gegrilde worstjes. Lekker en we genieten ervan, maar het ligt wel wat zwaar op de maag blijkt later bij het fietsen.

We maken nog een klein klimmetje en dalen dan af in het volgende dal. In dit dal staat in ieder dorp weer een moskee en de dorpen zijn ook weer normaal bewoond. Wat overal in de Bosnië opvalt is dat er veel auto’s met Oostenrijkse en Duitse kentekens rondrijden, zo ook weer hier. Blijkbaar zijn er veel families waarvan gezinsleden over de grens werken en daarmee aan de welvaart hier bijdragen.

Nog een kilometer of 10 slingert de weg langs dorpjes en allerlei bedrijvigheid en dan komen we aan in Sanski Most. Het blijkt een redelijk welvarend stadje met een relaxte sfeer. Naast de brug over de San is vooral de grote moskee met 4 minaretten een landmark van deze stad.

Onderweg boekten we een appartement vlakbij de rivier en het centrum en hier worden we hartelijk ontvangen door een goed engels sprekende man die ook een taxibedrijf runt. Hij was vaak in Rotterdam bij vrienden en is enthousiast over onze komst. We hebben weer een prima plek hier! We rusten wat uit en drinken wat en maken dan een ommetje door de stad. Niet heel bruisend en veel horeca lijkt gesloten. Maar dat kan ook liggen aan het nog steeds wat kille weer en dat het maandag is? We eten een hapje en dan weer terug naar ons appartement.