Dag 15: Naar Bihac

27 mei

Nu we in Bosnië zijn realiseer ik me pas hoe verschillend de geschiedenissen zijn van Slovenië en Kroatië aan de ene kant en Bosnië aan de andere kant. Alle drie de landen waren in de 20e eeuw onderdeel van Joegoslavië, maar in de eeuwen daarvoor waren Slovenië en Kroatië zo’n 300 jaar onderdeel van het Habsburgse rijk en Bosnië van het Turkse Ottomaanse rijk. Het meest zichtbare gevolg hiervan zijn de vele katholieke kerken in Slovenië en Kroatië en de moskeeën en minaretten die hier in Bosnië staan. Heel bijzonder hoe de Balkan eeuwenlang het gebied is geweest waar drie culturen bij elkaar kwamen. Naast de katholieke en islamitische namelijk ook nog de orthodoxe cultuur in Servië. Moeilijk om als Nederlander te begrijpen wat dat betekent voor het samenleven van alle groepen in dit relatief kleine gebied. Iemand die daar veel over geschreven heeft was de schrijver A. den Doolaard. Hij reisde in de jaren ’30 veel over de Balkan en schreef daar prachtige boeken over. Aan het eind van zijn leven woonde Den Dolaard in Hoenderloo, waar hij ook begraven ligt. Gerry en ik bezochten een paar jaar geleden zijn graf waarop zijn motto staat: ‘We hebben tussen wonderen geleefd, maar we hebben het niet begrepen’.

Vandaag fietsen we verder van Velika Kladusa naar Bihac. Geen zware etappe, maar we zitten wel wat te puzzelen op de route: vertrouwen we Naviki, of stuurt de planner ons weer over onbegaanbare wegen? Of gaan we gewoon over de grote weg? We starten met Naviki. We worden direct van de grote weg afgeleid naar een fikse heuvel met een stijgingspercentage van tig. Eenmaal boven gaan we met hetzelfde percentage weer naar beneden. Het resultaat: na 15 minuten zware inspanning zijn we weer op de grote weg, maar dan 1 kilometer verder…grrrrr.

We rijden eens stukje langs de grote weg en komen langs de fabrieken van Agrokomerc. Een heel bijzonder bedrijf dat hier in Velika Kladusa haar hoofdvestiging heeft. In de jaren ’80 een enorm bedrijf in de food-sector, dat vervolgens tijdens de oorlog in de jaren ’90 een eigen mini-staat stichtte. https://en.wikipedia.org/wiki/Agrokomerc. Nu is het geen groot bedrijf meer en heeft als belangrijkste product koekjes voor de Canadese en Amerikaanse markt.

De grote weg die we nu volgen blijkt best wel druk, dus we geven Naviki een laatste kans om een beter alternatief te zoeken. Die boodschap is blijkbaar overgekomen, want nu worden we over een prachtige binnenweg geleid, met weinig verkeer, een mooie klim en vele koffietentjes onderweg. Helemaal prima dus. Het weer is warm, maar er is niet veel zon, dus we genieten van de mooie tocht met af en toe een pauze voor koffie (a € 0,50 per kopje….) of een broodje. De streek waar we doorheen rijden – vrijwel parallel aan de grens met Kroatië- is veel minder desolaat dan waar we gisteren reden. De meeste huizen zijn bewoond en goed onderhouden. Ook is het hier minder leeg dan waar we gisteren reden.

Al rond lunchtijd komen we aan in Bihac. De eerste indruk is levendig, maar niet een heel mooie plaats. In het centrum eten we een stuk pizza en dan zoeken we ons appartement op. De komende dagen wordt koud en regenachtig weer voorspeld, dus we willen hier een paar dagen blijven. Wel bijzonder na 15 dagen iedere dag gefietst te hebben!

Aan het eind van de middag lopen we de stad weer in. Om 5 uur is het nog warm, en de stad is nog grotendeels leeg. Erg mooi is de ligging van Bihac aan de rivier de Una. Deze meandert breed langs de stad met her en der kleine stuwen en stroomversnellingen. Een prachtig gezicht!

Naar mate de avond vordert wordt het weer drukker en gezelliger in de stad. We vinden een mooie plek aan de rivier om te eten. Daarna lopen we nog een rondje langs alle café’s en terrassen. Erg leuk zo ’s avonds!